Libros

Comentarios

Xosé Miguel Suárez Fernández (Mántaras, Tapia, 1965) é, quizabes, a figura máis importante da lliteratura en gallego-asturiano. Son ben conocidos os sous trabayos d’investigación sociollingüística, léxica y lliteraria, peró, amáis, tres del estudioso rigoroso, escóndese un poeta sensible, profundo y certeiro.
En Augua mansa, «Tapia» afonda na llinia creativa qu’apuntaban os dous poemarios anteriores –Bidureiras d’inverno (1990) y Nas arribadas (1994)–, peró agora a súa poesía ta caltrida por úa madurez vital y lliteraria que perfila un obra unde namáis tein sito os poemas esenciales y necesarios. Xosé Miguel Suárez aborda sin complexos os tópicos máis representativos da lliteratura universal (a visión subxetiva del pasao, el asunción del irremisible qu’é a morte, a pulsión del amor, el devir circular das estacióis), escapando á vacuidá d’úa modernidá superficial, con úa multiplicidá estilística máis fonda qu’efectista (el ritmo tradicional da poesía popular convive con úa métrica innovadora; a sentenciosidá filosófica, col escepticismo posmoderno; a voz da terra, cua polifonía llírica) y amostrando úa capacidá estraordinaria pra xuntar vida, lliteratura y llingua, y pra condensar pasao, presente y futuro.
Augua mansa é un canto á señardá pousada, que se conforma como un achegamento emotivo qu’implica distancia, peró interiorización (da terra, da historia, da llingua) y que presenta a voz poética como conciencia del peso histórico qu’ostenta y como medida dos recordos, apurrindo úa mirada personal y intresferible da memoria colectiva. Pra eso, Xosé Miguel Suárez, sublimando a súa altísima capacidá telúrica y fendo un uso memorable del aliteración, estrema de xeito desgarrador un mundo interior qu’enriquez cos anos frente a un mundo esterior qu’el paso del tempo convirte en decadencia y perda.