Comentarios
Houbo un segundo onde me planteei tirarme de cabeza, conscientemente, incluso cos ollos ben abertos, non fora a perderme algún detalle polo camiño... e pensei en pintar paredes enormes, por acto reflexo, de xeito tan colorista como auto-didacta; pensei abrir en canal lenzos en branco con pintura vermella ou negra, e despois saborear o momento danzando cunha música axeitada.
E medrou o tempo case tan rápido como medrei eu, e vinme reflectido nun espello feito á miña medida con proxectos de canas na barba e ganas no peito de dar o salto definitivo. Entón mirei a Paca e Ricardo, miña Nai e meu Pai, e colléndome de cadansúa man lanzáronme ao vacío, con contundencia e seguridade, así que deixeime ir sabéndome respaldado, apoiado, e tamén convencido. E foron chanzos de alta montaña para despois baixar tobogáns vertixinosos, e montañas rusas emocionais, laborais e vitais que me fixeron berrar con conxuncións de todo tipo. E bailei, e pinchei, e actuei, e sobre-actuei, e volvín pinchar, e danzei máis sutil, e rodei, e grabei vidas que non eran a miña pero que sempre se pareceron un pouco, pero sempre, sempre sempre, no medio, pintei. E aquí estou, en tempos de guerras de identidade con carencias de respeto e humanidade, buscando o meu sitio, mellor dito, defendendo o meu fogar, porque calquera anaco de cidade, persoa, páxina ou local é un lugar estupendo para residir.
