Libros

Comentarios

Se Miguel Rodríguez Monteavaro (Bual, 1990) chamóu el atención con Trenta razóis pra nun medrar polla precocidá cua que s'atrevía a sumar al mundo a súa voz poética (namáis tía vente anos condo se publicóu), col aparición de Todos os tristes de mayo (Premiu Fernán-Coronas 2012 na súa versión en asturiano) destaca polla evolución estraordinaria da súa llírica. Sin deixar d'apuntar de xeito mui residual dellas coordenadas básicas da súa obra anterior, como a presencia da naturaleza ou a visión circular del tempo, Miguel Rodríguez Monteavaro quer máis avanzar nel sou camín llírico y zampar úa berrida colectiva y xeneracional de reigaño urbano ben marcao, unde se deixa ver a violencia da posmodernidá, a incomunicación del ser humano, a sordidez da noite, a dificultá de vivir ou a crueldá da divinidá. Aborda un imaxinario pop con actitú punk y, a pesar d'identificar felicidá con falacia y tristeza con realidá, nun para de lluitar por tocar a lluz y cola entre os sous versos sacudiyóis de sensibilidá.

Con un evidente dominio llingüístico, el bualés amostra úa auténtica obsesión polla plasticidá dos vocablos y úa gran audacia cos xogos de palabras. El hábil uso del encabalgamento consigue un ritmo entecortao qu’asomeña á forma en que recibimos os bloques d'información na sociedá contemporánea. A través d'úas imaxes mui efectivas que siguen úa llixeira corrente irracional, el poeta asimila y fagocita a súa realidá llingüística (y, pollo tanto, vital) y propón como resposta al cansancio vital a inacción (que sustituye al arrepentimento). Peró nun s'engañen, a pesar de todo, Miguel nunca vei deixar d'andar polla vida xiprando.