Libros

Comentarios

O val de Iorres, a actual Valdeorras, é o verdadeiro protagonista destes contos, dándolle unidade e soporte aos diferentes personaxes e historias que me propuxen urdir e trenzar a xeito de tapiz.
Iorres, terra de contrastes: dende o caudaloso Sil, encaixado entre canóns, onde aínda non hai moito as "aureanas" peneiraban as areas dos aluvións na procura das pebidas de ouro, deica os cumes de Pena Trevinca, o teito galego, salferida de lagoas glaciares con nomes máxicos: Lagoa da Serpe, Lagoa do Ocelo, ou fragas míticas coma o Teixadal.
Hortas e prados na ribeira, viñedos e soutos (cada vez máis escasos por mor dos lumes salvaxes), piñeirais e aldeas que aganchan polas ladeiras até chegar ao monte aberto: os dominios da uz, a carqueixa e o lobo.
Iorres: terra de transición, porta de entrada a Galicia dende a Meseta... Por aquí estaba a tribo prerromana dos "gigurri", unha das que (seica) se enfrontaron no monte Medulio aos romanos que trouxeron a vía XVIII, ou Vía Nova, que unía Brácara e Astúrica; os romanos coas súas vilas e mansións (alguén se referiu a Iorres como a Toscana galega) esborrallando castros, furando e arruinando montañas enteiras, algo semellante ao que acontece hoxe en día coas canteiras de louxa; suevos e visigodos deixaron a súa pegada, evidente na toponimia: Domiz, Gulfariz, Valdegodos..., os franceses de Napoleón voando pontes e enfrontándose aos paisanos comandados polos curas-abades guerrilleiros, os alemáns do wolfram, os maquis agochados nos montes que circundan o val... en fin, quen non pasou por aquí? As súas voces e historias aínda resoan no fondo val tal que no interior dunha campá.
Iorres é "o meu pequeno selo de correos", como o era para o mestre Faulkner aquel condado sureño de nome imposible.