Libros

Comentarios

Falar da comunidade Contar dende dentro da realidade que “chegou frío” e que se impuxo como unha amnesia consciente. Entra inevitable. Da sociedade arrancada como destino, dos marxes que esta realidade delimitaba como espazo de resistencia.
A serpe borra o perímetro do cadro. Nos lugares que percorre enraízanse a vergoña e a culpa. A agroma dor, pero o poeta evita a sangría.
Da metafísica da desilusión nace este libro.
O seu autor sintetiza nel porque concibe a lingua como un refuxio, como un porto de acollida. Pero aínda non o sabe.
Anota como quen habita nunha casa que acabaremos desafiando. Ocupando este espazo interior que comprime, abafa, que exalta a supervivencia.
O que si sabes é que abandonar sempre pode ser unha alternativa. Como se perde un tren sen volta. E sentir medo. De medo salvarán a lingua. Este é o coitelo que busca as entrañas, o vértice da ferida.
Amauta Castro coñece o interior do túnel. Intúe a transparencia da morte, e este “río delgado” ao que cando se escribe a bebida.
Pero as palabras chegan tarde, cando a derrota é máis ca confort. Cando é unha forma de respirar.
De aí a impaciencia, de aí a fugacidade. A espera como exercicio de resistencia. O recinto como truco para evitar o medo, para apoiar a rutina.
O libro que tes entre os homes é un mapa interior desta derrota. Esta orde seguimos como un mapa de uñas dos nosos medos.
O autor sabe que o presente acaba por queimar o papel no que traía as coordenadas do fallo. Pero a tinta resiste. A pintura ignífuga que depurou o seu corpo calcinado.
A infancia dá perspectiva, pero o presente imponse como un lume incontrolable.
"Amence, chove, escribano".
Lugar de resistencia, illa voraz.
E ao final só queda a realidade mínima que choca dentro dun poema minúsculo, e que busca que Amauta recoñeza as cousas que o traizoaron e a transparencia coa que a lingua o envolve como un fillo pródigo que chega a porto.
Soidade, lingua, recinto.
Un libro triangular no que só poderás percorrer dende a xeometría líquida do estremecemento.

Ramos Baldo